MARISA (41) IS SLACHTOFFER VAN DE TOESLAGENAFFAIRE: 'ER ZIJN 11 JAAR VAN MIJN LEVEN AFGEPAKT'
Jarenlang worden Marisa’s toeslagen achtergehouden. Ze is gedupeerde van de toeslagenaffaire, weet ze nu. Hoewel de overheid excuses heeft aangeboden, achtervolgt het haar nog steeds.
Marisa: “Ik kom uit een welgesteld gezin, ik had nooit verwacht dat ik armoede zou kennen.” 828 EURO IN DE MAAND
Het is 2011 als Marisa voor het eerst een aanslag van de Belastingdienst ontvangt. Ze moet alle kinderopvangtoeslag die ze ontvangen heeft terugbetalen. En dat gaat jarenlang zo door. “Niet alleen de kinderopvangtoeslag werd ingehouden, maar alle andere toeslagen ook. Ik moest het met 828 euro in de maand doen. Alleen mijn huur was al ruim 600 euro.” Met het overige geld moet ze een dochter van 5 en een zoon van 14 jaar voeden.
Er ontstaat een domino-effect, legt Marisa uit. “Omdat ik veel minder binnenkreeg, kon ik mijn maandlasten niet meer betalen. Die bedragen stapelden zich alleen maar op. Er kwamen administratiekosten bij, incassokosten en ga zo maar door. Op een gegeven moment kom je daar niet meer uit.”
Door steun van haar ouders en verschillende organisaties blijft het gezin op de been; ze hebben in elk geval te eten. “Maar vakanties, een mooie slaapkamer, mooie kleding: dat heb ik mijn kinderen een hele periode niet kunnen geven.” Wel ontvangt ze tijdens de feestdagen boodschappen en cadeaubonnen van de LINDA. Foundation. “Zij hielpen me in een donkere periode.”
DEPRESSIEF “Mijn dochter was te jong om te merken wat er gebeurde, maar ze heeft wél door dat ze nu een veel vrolijkere moeder heeft dan jaren terug”, vertelt Marisa. Het duurt namelijk niet lang tot ze depressief wordt en ook lichamelijke klachten krijgt. “Ik kreeg verlammingsverschijnselen aan de linkerkant van mijn gezicht. Als je dat opzoekt, staat er dat het kan wijzen op een TIA. Maar in het ziekenhuis bleek dat het kwam door hyperventilatie, veroorzaakt door geldstress. Daarvóór had ik het met niemand gedeeld. Maar toen moest ik wel.”
Haar moeder zorgt ervoor dat ze zich aanmeldt bij de schuldhulpverlening. Dat is een traject dat normaal drie jaar duurt, maar bij Marisa duurt het zeven jaar. “Ik werd gedwongen om in bewind te gaan. Mijn bewindvoerder beheerde al mijn geldzaken, ik had niet eens een eigen pinpas. Ik moest mijn bedrijf opdoeken, sliep nauwelijks en voelde me verschrikkelijk. Het voelde alsof ik gegijzeld werd in mijn eigen huis. Ik had mijn kinderen nog om voor te leven, maar ik zag geen toekomstperspectief.”
THERAPIE Door haar schulden belandt ze in de bijstand. Vastbesloten daaruit te komen volgt ze allerlei cursussen, waaronder een training tot marketing-communicatiemedewerker. “Ik kon toen ergens een jaar in dienst treden. Maar in dat jaar werden er weer allerlei beslagen gelegd, waardoor ik het met 30 euro per week moest doen. Ik kon niet eens een tramkaartje kopen om naar mijn werk te gaan.”
Marisa wordt weer depressief. Maar waar ze eerder nooit geld had om de eigen bijdrage voor therapie te betalen, kan dat wel via het bedrijf waar ze dan werkt. Ze krijgt medicatie voorgeschreven tegen haar depressie. Daardoor voelt ze zich beter, maar het slaat ook een gat in sommige herinneringen met haar kinderen.
FRAUDEUR
Dat haar financiële situatie niet klopt, is wel duidelijk. “Maar hoe ga je zo’n gevecht aan? De Belastingdienst was in mijn ogen de staat. Als ik moest betalen, dan deed ik dat. Ik had geen idee wat ik daartegen kon doen. Bovendien zat ik aan de medicatie, was ik niet helder genoeg om op onderzoek te gaan zoals ik dat nu doe.”
Wel schakelt ze de raadslieden in, schrijft ze allerlei bezwaarbrieven naar de Belastingdienst. “Maar alles werd afgewezen. Nu pas besef ik dat dat is omdat er achter mijn naam stond: ‘fraudeur’. En elke instantie waar ik naartoe belde, behandelde me ook zo. Vijandelijk, niet meegaand, niet empathisch.”
TOESLAGENAFFAIRE
Als ze hoort dat ze gedupeerde is van de toeslagenaffaire, valt alles op z’n plek. Als gedupeerde krijgt ze sowieso 30.000 euro. Maar dat is niet genoeg, vindt ze. “De schade is niet uit te drukken in geld. Ik moest mijn bedrijf opdoeken, werd depressief, voelde me gefaald als moeder. En omdat ik geen openbaar vervoer kon betalen, moest ik ook vaak afzeggen als vrienden vroegen om af te spreken.”
“Ik loop elf jaar achter in mijn ontwikkeling”, concludeert Marisa. “Ik heb geen pensioen opgebouwd, heb geen idee of ik ooit nog een huis kan kopen. Ik was een gezonde, jonge vrouw met een mooie toekomst. Maar dat hebben ze elf jaar lang van me afgenomen.”
EXCUUSBRIEF
Sinds februari dit jaar is Marisa uit de bijstand. Maar ze is niet tevreden met de manier waarop de overheid oplossingen verzint, vertelt ze. “De oplossingen worden nu verzonnen met de mindset van iemand die nooit in armoede heeft geleefd. Daardoor passen ze vaak niet. Daarom vind ik dat dat gedaan moet worden door een onafhankelijke partij die zich binnen de community van gedupeerden bevindt. Die in gesprek gaat met de mensen zélf.”
Marisa werkt inmiddels weer als zelfstandige: ze begeleidt onder meer ouders die ook gedupeerde zijn van de toeslagenaffaire.
In december 2021 ontvangt ze een excuusbrief van de overheid. “Enerzijds gaf dat erkenning. Maar als je excuses maakt, moet je daar ook naar handelen. Dat doen ze niet. De welzijnsorganisatie die zou moeten helpen, geeft me alleen maar meer stress. Ze hebben nog steeds lak aan wat ze ons aan hebben gedaan. Het is dat die brief het bewijs is tijdens mijn proces straks, maar anders zou ik ‘m bij het grofvuil gooien.”
Comentarios