Depressie en veranderingen na een hersenbloeding

Deze brief schreef ik aan familie en een klein handjevol vrienden.

Hoi allemaal,

​Hier een bericht van Lenny :).

Wij gaan verhuizen! De komende week verhuizen wij naar ons nieuwe stulpje vlakbij Aidens school. We zijn heel blij dat we nog een kans krijgen om nog eens 3 jaar in Singapore te mogen verblijven. Ons volgende bezoek ​in Nederland ​(van Aiden en mijzelf) is van 6 tot 31 juli. ​Ik maak geen vaste afspraken met mensen omdat ik nog herstellende ben van mijn hersenbloeding, en ik niet van te voren kan inschatten hoe ik 'ben'.

Graag deel ik ook hoe het nu gaat 7 maanden na de hersenbloeding. ​Omdat ik sommigen van jullie misschien toch ga zien en het lijkt me belangrijk dat je weet hoe Lenny 2.0. nu is of kan zijn. Echter, ​er zijn toch wat ​functionaliteiten ​voor mij ​erg veranderd. Ik wil ze graag delen zodat je weet wat het is of wat er gebeurd als je me eens weer ziet. ​Of waarom ik soms 'nee' ga zeggen tegen uitnodigingen o.i.d. ​ Ik mag met trots vertellen dat ik snel ben hersteld in de zin van dat er geen ernstige blijvende letsel is. Daar ben ik heel dankbaar voor.

Reageren op grapjes

Het lukt me niet meer zo goed om 'normaal' of sociaal verantwoord te reageren op mensen zo nu en dan. Wanneer dat plaatsvind weet ik niet van te voren. Ik ben van nature een enorme gevoelsmens. Na de hersenbloeding is is de manier van dingen verwerken trager, slomer, emotioneler. Grapjes of 'onschuldige' / goedbedoelde opmerkingen kan ik bijna niet meer goed ontvangen en verwerken; die komen vaak hard binnen bij me​ of anders dan bedoeld​. Ik word vooral boos verdrietig op dat moment omdat ik het niet meer ‘normaal’ kan verwerken.

Vaak zal je het niet altijd zien omdat ik me enorm probeer in te houden op zo'n moment. Dat is heel hard werken voor me op dat moment​ en kost mij veel energie. Want die impulsen moet ik wel ergens verwerken uiteindelijk en dat doe ik zoveel mogelijk achter gesloten deuren. Maar dat betekent dat ik in mijn eigen veilige omgeving dan ga huilen of iets anders moet doen om de emotie eruit te laten. Ik dwing mezelf in te houden, omdat ik graag normaal wil reageren​ en vooral niemand wil confronteren met mijn 'nieuwe' manier van over-reageren. Soms kan ik het helaas niet altijd voorkomen. Ik bied bij voorbaat al mijn excuses aan als het mocht gebeuren. ​Soms zul je het aan me kunnen zien. En ik kan me voorstellen dat het ongemakkelijk gaat voelen. Ik wil dat je weet dat ik op dat moment niets van je verwacht.

Triggers

Ik wil ook niet dat mensen op hun tenen gaan lopen. Immers, je kan niet van te voren weten waardoor ik getriggerd word. Dat weet ik ook niet. Ik moet ermee dealen op het moment dat het gebeurd. Wat ik wel kan doen is jou het woord 'trigger' geven, als ik ineens 'vastloop in mijn hoofd'. Dan wil ik eigenlijk zeggen: ik moet even uit deze situatie stappen en ik moet even in een aparte ruimte gaan zitten of liggen om de prikkel te verwerken. Ik ga ervoor dat ik gewoon netjes kan zeggen dat ik me overweldigd voel natuurlijk. Soms kan ik dan heel erg stil vallen. Laat me dan maar even.

Mijn emotie, coördinatie en concentratie functies werken niet n​aar meer ​​behoren​ zoals ik het graag zou zien​. Ik vergeet een heleboel en ik val vaak in herhaling. ​Deze ​'​r​estschade' ​daar word ik bijna dagelijks mee geconfronteerd in de meest simpele dingen die ik thuis doe, maar vooral in interactie met anderen.​ Aan de buitenkant zie je misschien niets aan me. Maar van binnen gaat er soms een hoop mis aan connecties​ leggen om de 'juiste' response te kunnen geven​. Ik lijk op het moment op bijna alles en iedereen te blokkeren. Hoe leef je dan, zou je bijna denken. Ik focus me ook op dingen die me blijdschap geven. Maar het is niet simpel een kwestie van alleen maar positief blijven denken; dit zijn processen die zo diep gaan en ik kan er voor weg rennen of ik kan steeds in beweging blijven en kijken hoe ik er dan weer mee om kan gaan.

Janken als een klein kind en naderende depressie

Soms kan ik om niks in tranen uitbarsten als een klein kind. Ook heb ik last van neerslachtigheid. Ik voel me niet meer zo geroepen om naar een psycholoog te gaan. Ik heb er al een hoop gezien en ik ben er eigenlijk wel klaar mee. Dat oneindige 'gelul' in zo'n praat stoel. ​​​Ik word ironisch genoeg depressiever van een gesprek bij de psycholoog dan dat ik me opgelucht voel. Medicatie weiger ik. Ik geloof niet in pilletjes die je door depressies heen kunnen helpen. Uiteindelijk moet datgene dat door zo’n ellendige pil onderdrukt wordt er toch uit. Dat betekent voor mij meer werk aan de winkel. Ik heb een hoop werk verricht na mijn hersenbloeding in de vorm van sporten (nou ja, laat ik het bewegen noemen zoals zwemmen), mediteren, werken met de fysiotherapeut, piano gespeeld om m'n coördinatie te oefenen. Lezen, schrijven. Ik heb een hoop gedaan om te herstellen. Maar heel eerlijk: ik ben gewoon op. Op van het dagelijks knokken van binnen dat ik maar m'n schouders eronder moet zetten om er 'wat van te maken'. ​

Mezelf kunnen zijn in volle chaos

Ik wil gewoon mezelf kunnen zijn zoals ik nu ben: over chaotisch, vergeetachtig, dingen niet kunnen snappen soms, emotioneel. ​Voor degenen die mij kennen: ik knok toch wel door. Maar m'n motivatie wordt ​soms ​zwakker. Ik ben weer met zanglessen begonnen ​in Singapore ​onlangs en daar put ik gelukkig weer wat plezier uit. ​Ik deed niet echt iets voor mezelf; was altijd aan het werk, zelfs na mijn hersenbloeding ging ik weer fulltime aan het werk. Totdat Chris me aanmoedigde om toch ook weer een 'hobby' te zoeken, iets wat me plezier geeft. ​Het voelt als thuiskomen om aan de slag te gaan met zingen. Ik hoop heel erg dat door de zanglessen ik me weer een beetje mens ga voelen. Wanneer ik mensen train voor mijn werk of ik ben met zang bezig hoef ik even niet te denken aan de complexiteit van mijn herstel en ben ik op m'n best. ​​Dan ben ik in een creatieproces en lukt het beter om connecties te leggen. ​Totdat iets me raakt binnen mijn werk en dan moet ik weer stoppen. De prikkels zijn er elke dag en elke dag moet ik mijn grenzen aangeven. Ook als ik bij anderen logeer is dat eigenlijk nog lastiger voor mij; ik ben dan in de omgeving van een ander en daar kan ik nooit echt mezelf zijn voor m’n gevoel. ​Ik heb hulp gehad op het gebied van mijn brein weer op orde krijgen van een lieve vriendin uit Nederland die een professional is. Maar het voelt enorm bezwaard om daar 'gratis' bij aan te blijven kloppen. Dus dat ik doe ik niet. Ik betaal haar nog liever. Morgen zien ik de huisarts weer. Eens kijken of hij iets weet.

Zo reageert een volwassen vrouw toch niet?!

Dit alles geeft enorm veel interne stress omdat het 'sociaal gezien' natuurlijk niet verantwoord is dat een volwassen vrouw zich zo gedraagt. ​Of 'wat doe je je gezin aan', heb ik ook al voorbij horen komen. Dit soort opmerkingen gaan mij zeker niet helpen om me open te blijven stellen. Ik zit niet te wachten op schuldgevoelens opgelegd door anderen; die draag ik al genoeg van mezelf. ​En je snapt dat ik dit soort mensen uit mijn leven heb gebonjourd. Familie of niet. Vrienden of niet. Zeker in deze maatschappij waarin we voor mijn gevoel vooral moeten doen alsof het altijd maar goed met ons gaat. Ik wil graag een goede moeder en echtgenote zijn, maar daar kan ik in mijn ogen nu even niet aan voldoen. En ik wil ook niet meer voldoen aan de sociale druk die ik voel dat ik er voor mijn gezin moet zijn zoals de maatschappij van mij verwacht. Ik ben er voor hen op mijn manier.

Koken is een ramp: ik laat om de haverklap dingen aanbranden waardoor ik me erg onzeker voel en als een compleet gefaalde huisvrouw. Toch ben ik wel blijven koken en nu lukt het om een simpele pasta schotel te maken. En nog een paar andere dingen. Maar het kost een hoop moeite,: alles gaat langzamer nu. Het uitbarsten van de emoties, daar kan ik nu even niks aan doen. Ik werk er aan om dit beter te krijgen. Maar hoe lang dit gaat duren, ik weet het niet. Dus dat betekent dat ik het aantal prikkels moet verlagen. Dus als je een keer bij me bent en ik trek me terug of ik val stil, dan is er dit aan de hand. Geef me dan maar gewoon even wat ruimte.

Isolatie

En daar zit voor mij direct mijn grootste pijn: ik spreek niet meer af met mensen omdat ik niet wil dat mensen me zo mee maken. Of dat ik het risico loop dat ik weer als een stom klein kind ga janken om een reactie van een ander die bij mij hard binnen komt. ​Of dat mensen moeten zien hoe snel moe ik word en ik eigenlijk het liefst zou willen slapen als ik net 30 minuten binnen ben. ​Ik durf niet meer af te spreken, omdat ik bang ben voor ongevraagde adviezen of opmerkingen waardoor de sociale druk voor mij groter wordt. Ik durf niet meer af te spreken om de blikken die ik geworpen krijg op mijn lichaam dat almaar dikker wordt en ik daar een hoop oordelende gedachten in blikken van mensen moet zien over mijn gezondheid. ​Afvallen lukt me nu om een hoop redenen niet, maar ik voel me niet langer geroepen om daar tekst en uitleg over te geven.

Opmerkingen zoals: 'je moet gewoon minder eten en meer sporten' kan ik echt niet meer horen. ​En ik durf niet meer af te spreken omdat ik bang ben dat er mensen zijn die gaan zeggen: ​'​zie je nou wel dat je jezelf niet zo voorbij moest rennen, je had ook beter voor jezelf moeten zorgen.​ Je was ook zo vaak online'. Mensen hebben altijd een opinie klaar over hoe ik dingen heb aangepakt. Tegen die mensen zeg ik nu: heb zelf maar een hersenbloeding en zie jij maar eens te herstellen. ​

Geloof het of niet: dit heb ik al meegemaakt in mijn hersteltijd in Singapore​ al die opmerkingen, ja ook vanuit Nederland helaas​. En ik vlieg liever niet 13u naar Nederland om hetzelfde​ in levende lijven​ te ervaren. ​Dus mijn verzoek is, als we mekaar ontmoeten, wil je me dan alsjeblieft niet zeggen wat ik wel en niet moet doen? Daar krijg ik vreselijk veel stress van.

​Ik wil absoluut geen medelijden ook. Ik ben geen zielig hoopje ellende, maar ik heb te dealen met een nieuwe realiteit. Ik ben een vrouw die het beste van de situatie wil maken, en boven dit hele gedoe uit wil stijgen, zodat ik weer de Lenny kan zijn die ik graag wil zijn. Ik probeer weer terug te komen en te accepteren dat sommige dingen niet meer zullen worden zoals ik het kende.

De impact op mijn gezin en hoe wij ermee omgaan

Hoe is dit voor Chris en Aiden? Ik doe mijn best om hen zoveel mogelijk te ontzien. Maar we zijn een gezin en in een gezin zie je elkaar op je best en je ziet elkaar op je slechts. Gelukkig gaan wij door de bank genomen toch echt wel heel ​goed om met alles. ​De mannen zijn zoals gewoonlijk fantastisch. En ondanks dat het soms pittig is, hebben we het ook echt heel leuk saampjes. ​Natuurlijk zijn er momenten dat het ook wel eens mis gaat. En ook dat is normaal. Leuk is het niet. Maar onze verbinding met z'n drietjes is er sterker door geworden. Voor degenen die Chris kennen: die klaagt nooit. Hij doet alles voor mij en voor Aiden. Hij gaat 2x per week golfen om lekker te ontspannen en bezig te zijn met wat hij leuk vindt. ​Ik gun hem dit van harte. ​Ik vind het erg belangrijk dat hij dit blijft doen. Hij is mijn verzorger niet. Hij is mijn man met recht op een stukje van en voor zichzelf.

Aiden en ik spelen meer samen. Ik hoop dat hij in ons nieuwe appartement vriendjes krijgt want die heeft hij nu helaas niet, buiten zijn school kameraden om. Dat is inherent aan het expat leven: expats verbinden niet echt, omdat de kans dat ze na 3 jaar bijvoorbeeld alweer weg gaan. Maar ik heb ook een deel van mijn overtuigingen over vriendschappen doorgegeven aan Aiden, namelijk dat het niet veilig is om vriendschappen te sluiten. Dat ga ik nu terug draaien; hij is kind. En ik vind dat hij vriendjes moet hebben. Ik ga hem helpen nieuw vriendjes te maken.​ Ik wil dat hij zich meer focust op kind zijn en nu maakt hij zich vaak zorgen om mij. Dat moet weg.​ Dus ondanks alles, doen we het als gezin heel goed. ​​Ik heb zo m'n ritueeltjes gevonden om te ontspannen.

Social media vrij op mijn telefoon

Ik heb per ommegaande géén Whatsapp of social media (m.u.v. Instagram) meer op mijn telefoon. Mijn online business loopt heel erg goed, maar ik werd helemaal gek van alle berichten van klanten en mijn sales teams via diverse kanalen qua overprikkeling. Dat ging namelijk bijna de hele dag door. En aangezien ik een service gerichte houding heb, wilde ik mensen altijd on the spot te woord staan. Dat doe ik dus niet meer. Desalniettemin ben ik heel dankbaar dat mijn bedrijf zo goed loopt en dat heb ik dan toch maar even geflikt met mijn hersenbloeding en de nasleep. Maar dit is het moment dat ik echt pas op de plaats moet maken. Zodat ik kan werken aan het volgende niveau van heling. Helemaal niets doen is echt niks voor mij. Ik kan natuurlijk zeggen: ik stop met werken. Ten eerste wil ik gewoon bijdragen financieel en op mijn manier voor mijn gezin kunnen zorgen. Ten tweede zou ik knettergek worden van ‘niks’ doen. Ik ben een ondernemer en trainer in hart en nieren en mijn creativiteit moet eruit. Gedoseerd werken is voor mij een goeie oplossing. Zo ben ik toch bezig op een gezondere manier.

Mentaal dieet

Ik heb heel veel mentale processen door te gaan, zeker op het gebied van gewicht verliezen, wat voor mij niet los staat van mijn (denk)processen over de hersenbloeding. We hebben het over het doorbreken van diepgewortelde patronen die zich genesteld hebben in de familie omgeving. Maar ik heb mezelf ook beloofd dat ik niet alles tegelijk doe. Elke keer weer een stapje van welk proces dan ook. Natuurlijk snap ik dat mijn overgewicht een negatieve invloed heeft op mijn gezondheid. Ik ben nu bezig om vooral een mentaal dieet uit te voeren. En wat ik kan doen om gezonde dingen in huis te halen doe ik.

Aangezien ik met diverse tijdszones werk had ik mijn telefoon dag en nacht aan staan. Die tijden zijn voorbij. ​

Als ik er voor kies om niet direct te reageren op je, dan heeft het niets met jou te maken, maar alles met mijn opname capaciteit en mijn vermogen om al dan niet goed te kunnen reageren. Ik heb een hoop oordelen over mij en mijn herstel over me heen gehad. Mensen wisten het vaak 'beter' en hadden hun oordeel snel klaar staan. Voor mij is dit onbegrijpelijk. Maar ik snap ook dat ik geen heer en meester ben over wat anderen denken. Ik reageer al heel lang niet meer op dit soort dingen/mensen. Want ik weet ook dat als mensen eenmaal iets van je vinden, dan is het hun perceptie. Ik kan en wil daar ook niks aan doen. Ik focus me op mijn herstel en mijn gezin. Mijn business loopt toch wel en ik doe een stap terug. ​Om misverstanden te voorkomen: ik lig niet de hele dag op bed of zit de hele dag op de bank ondanks dat ik me af en toe heel neerslachtig voel. Ik beweeg elke dag genoeg en ik zoek dingen op die me blij maken. Zoals filmpjes kijken op youtube waar ik door moet lachen. ​Het boek van Martine Bijl en hoe zij haar depressie omschrijft heeft me enorm gesterkt.

Aangepaste werktijden

Ik heb mijn werkuren gehalveerd naar 4u per dag van dinsdag t/m vrijdag tussen 1 en 4u Singapore tijd en tussen deze tijden ben ik meer online te vinden via FB messenger, omdat dit nu mijn vaste werkuren zijn. Social media gebruikte ik al voornamelijk voor werk. Dat doe ik nog steeds. Maar minder. Maandag is het mijn persoonlijke vrije Lenny dag. Ik ben dan niet bereikbaar en ik beantwoord dan ook geen emails, etc.

Mocht ik in Nederland met je afspreken kan het zijn dat je me letterlijk in ziet storten. Of je ziet misschien een emotie bij me. Blijf gerust bij jezelf. Ik verwacht niet van je dat je me gaat opvangen, troosten, oid. Ik geef zelf wel wel aan wanneer ik moe begin te worden en dat is voor mij vaak een teken dat ik moet stoppen informatie tot me te nemen. Waarschijnlijk is dat het moment voor mij om gedag te zeggen. Of om me even terug te trekken. Dit is 1 van de dingen die ik heel moeilijk vind. Want jezelf terug trekken is ook niet sociaal wenselijk in mijn ogen.

Logeren in Singapore

Graag wil ik nog meegeven dat wij best wat verzoeken hebben gekregen van mensen die graag bij ons willen logeren voor de vakantie. Wij hebben besloten om alleen nog onze familieleden in ons huis te laten logeren. Of als we het zelf aanbieden is dat natuurlijk ook goed. Ten eerste omdat we al eens een hele vervelende ervaring hebben gehad dat er mensen waren die ons huis als hotel hadden bedacht en er ook zo naar leefden. Maar ook omdat wij heel veel waarde hechten aan onze persoonlijke ruimte en zeker na mijn hersenbloeding moet ik in mijn eigen omgeving geen stress hebben. En ik weet hoe ik ben als ik logees heb: ik wil dat iedereen het naar z'n zin heeft en dan ga ik heel hard mijn best doen om niet moe over te komen. De realiteit is dat ik nu sneller moe ben. Ik loop of zwem bijna dagelijks hier in Singapore voor minimaal 30 minuten per dag. De soort vermoeidheid die ik omschrijf is voornamelijk mentale vermoeidheid. En ik wil in m'n eigen huis doen niet alsof het super goed gaat met me als ik me niet zo voel. Ook wil ik niet geanalyseerd worden alsof ik er study case ben en vervolgens bevindingen moeten ontvangen wat mensen geobserveerd denken te hebben aan mijn gedrag. Mijn gedrag IS veranderd. Maar ik wil ook wel eens een dagje niet geconfronteerd worden met die verandering. Zeker niet in m'n eigen huis.

Als je naar Singapore wil komen, ben je natuurlijk wel van harte welkom in ons huis om lekker te komen zwemmen en lekker te lunchen/dineren, etc. En natuurlijk willen we je met alle liefde helpen aan een accommodatie (mogelijkheden) en natuurlijk maken we ook tijd voor je als dat past binnen onze schema's en die van jou/jullie.

Deze email sturen is erg moeilijk voor me. Misschien wordt je boos dat ik dit gestuurd heb. Misschien vind je het juist prettig. Voorop staat mijn intentie dat ik graag wil dat helder is wat je nu kan verwachten mochten we eens afspreken; ik verwacht niets van de ander, maar ik wil mezelf ook niet langer onder stress laten functioneren in interactie met mensen. Ondanks mijn angst dat mensen zich geraakt kunnen voelen of de angst dat mensen zich zorgen gaan maken om Chris en Aiden in deze situatie, vond ik het belangrijk dat je weet hoe ik zoal kan reageren. Zodat je niet ongeaangenaam verrast wordt als het een een keer gebeurd.

Bedankt dat je mijn verhaal hebt willen lezen. Je hoeft niet te reageren als je niet wil.

Liefs,

Lenny

*Over Lenny: Lenny is Feminine Essence Coach, Online Business Trainer en Retreat Leader. Lenny heeft in december 2018 een hersenbloeding gehad en neemt haar lezers mee op reis tijdens haar herstel. Naast de hersenbloeding heeft Lenny chronische en erfelijke ziektes. Desondanks haar situatie vecht ze om alles uit het leven te halen. Ze is getrouwd met Chris en moeder van Aiden (7). Samen wonen ze in Singapore. Als ex-alleenstaande moeder met torenhoge schulden weet Lenny hoe het is om te overleven i.p.v. leven. Lenny is al meer dan 20 jaar coach voor vrouwen (gespecialiseerd in mentaal, emotioneel, energetisch en lichaamswerk). Als Art of Feminine Presence teacher en trainer op women empowerment events & retreats. Lenny leidt het Mom Entrepreneurs team in Singapore.

In Singapore heeft ze een succesvolle internationale coachingspraktijk opgebouwd.

Tot slot leidt Lenny een succesvol team binnen haar netwerkmarketing business en traint ze haar GlamSquad om op een integere, effectieve en professionele manier om hun netwerkmarketing business op te zetten en uit te voeren, waar veel ruimte is voor zelfontwikkeling. Haar missie is om netwerkmarketing op een positieve en eerlijke manier uit te voeren en om het imago een boost te geven. Als Art of Feminine Presence teacher helpt Lenny vrouwen zich te verbinden met hun lichaam, hun ziels-missie, hun spirituele pad te ontdekken & te ontwikkelen. Volg Lenny hier: https://www.facebook.com/feminineessencecoaching/https://www.instagram.com/lennysuijkerbuijk/